تأثیر تمرین تناوبی با شدت بالا و تمرین تداومی با شدت متوسط بر محتوای میتوکندری و PGC-1α چربی زیرپوستی در رت‌های نر چاق‌شده با رژیم غذایی پرچرب

Abstract

هدف پژوهش حاضر، بررسی آثار تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT)بر محتوای میتوکندری و PGC-1α چربی زیرپوستی در رت‌های نر چاق بود. 40 سر رت نر پس از القای چاقی با رژیم غذایی پرچرب (به مدت 10 هفته)، 8 سر رت از گروه رژیم غذایی پرچرب (O) و 8 سر رت گروه رژیم غذایی استاندارد (C) کشته شده و سایر رت‌های چاق به‌طور تصادفی به سه گروه کنترل چاق (OC)، تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) تقسیم شدند. برنامۀ HIIT شامل اجرای 10 وهله‌ فعالیت 4 دقیقه‌ای با شدت معادل 90-85 درصد VO_2max و با دوره‌های استراحتی فعال 2 دقیقه‌ای و برنامۀ MICT با شدت معادل 70-65 درصد VO_2maxبا مسافت طی‌شدۀ همسان با HIIT به مدت 12 هفته و 5 جلسه در هر هفته اجرا شدند. از روش وسترن بلات برای اندازه‌گیری PGC-1α و از روش RT-PCR برای اندازه‌گیری بیان ژن mtDNA استفاده شد. تحلیل داده­ها با استفاده از آزمون‌های ANOVA، ANCOVA و بونفرونی انجام گرفت و سطح معنا‌داری 05/0P≤ در نظر گرفته شد. نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد که HIIT و MICT به افزایش شایان ‌توجه محتوی پروتئینی PGC-1α و بیان mtDNA منجر شدند (05/0P<) بااین‌حال، HIIT اثرات بیشتری داشت (05/0P<). به‌طور کلی، به‌نظر می‌رسد که HIIT و MICT به افزایش بیوژنز میتوکندری در چربی زیرپوستی منجر می‌شوند، درحالی‌که اثرات HIIT به‌طور چشمگیری بیشتر است