تأثیر شش هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر عوامل فیبرینولیتیک (t-PA، PAI-1 و کمپلکس t-PA/PAI-1) مردان جوان غیرفعال

Abstract

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر شش هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر عوامل فیبرینولیتیک (t-PA، PAI-1 و کمپلکس t-PA/PAI-1) مردان جوان غیرفعال بود. به این منظور، 18 مرد جوان غیرفعال به‌صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به‌طور تصادفی به دو گروه تجربی (9n=، سن:41_/1±33_/24 سال، قد:91_/4±22_/176 سانتی‌متر، وزن:59_/6±27_/72 کیلوگرم) و کنترل (9n=، سن:01_/2±27_/23 سال، قد:88_/6±22_/180 سانتی‌متر، وزن: 23_/7±27_/76 کیلوگرم) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت شش هفته و سه جلسه در هفته پروتکل تمرینیHIIT را اجرا کردند که هر جلسه شامل چهار تا شش تکرار دویدن با حداکثر سرعت در یک ناحیۀ 20 متری با 30 ثانیه بازیافت بود. نمونه‌های خونی یک روز قبل و 48 ساعت بعد از اجرای پروتکل تمرینی، به‌صورت ناشتا برای تجزیه‌و‌تحلیل‌های آزمایشگاهی جمع‌آوری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری t مستقل تجزیه‌و‌تحلیل شد و نتایج نشان داد، به‌دنبال شش هفته اجرای HIIT، مقادیر استراحتی PAI-1 در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به‌طور معنادار 13_/35 درصد کاهش (012_/0=P) و مقادیر t-PA 69_/50 درصد و کمپلکس t-PA_/PAI-1 140درصد افزایش یافتند که این تغییرات نسبت به گروه کنترل معنادار نبود (257_/0=P و 127_/0=P). همچنین، نتایج پژوهش حاضر، افزایش معنادار 8 درصدی VO_2max، حجم پلاسما و کاهش معنادار 68_/15 درصدی چربی بدن را در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل نشان داد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، به‌نظر می‌رسد اجرای شش هفته HIIT علاوه‌بر کاهش مؤثر چربی بدن و افزایش آمادگی هوازی، به بهبود نسبی فرایند فیبرینولیز و هموستاز در مردان جوان غیرفعال منجر می‌شود.