دولت سامانیان در عرصة سیاست خارجی

Abstract

پس از ساسانیان روزگار درازی سپری شد تا بستر مناسبی برای تحولات کشورداری و مناسبات خارجی در ایران فراهم آید. خراسان بزرگ در چنین اوضاعی زمینه‌های ساختار نوینی ایجاد کرد و رمقی تازه به جان خستة جامعة ایرانی بخشید تا با تکیه بر چنین ظرفیتی دروازه‌های خود را به سوی جهان آن روزگار بگشاید. با تأمل در رویدادهای این روزگار می‌توان شالودة اصول سیاست خارجی در تاریخ ایران را از قرن چهارم هجری/دهم میلادی دریافت. در این هنگام امیران سامانی در خراسان بزرگ رستاخیزی در علم، هنر و فرهنگ به وجود آوردند و در پی آن در صدد پی افکندن ساختارهای استواری برای روابط با جهان معاصر خود برآمدند. آل‌سامان را به جرأت می‌توان نخستین دولت در تاریخ ایران دورة اسلامی دانست که با توسل بر وضعیت حساس منطقه‌ای، تمهیدهای لازم برای آشنایی و کسب جایگاه جهانی را آغاز کردند. اینان با وجود مراوده با خلافت عباسی و نیز حکومت‌های متقارن و همسایه، برای دریافت اطلاع و برقراری ارتباط با دیگر ملت‌های جهان تلاش‌هایی کردند و آغازگر عصر تازه‌ای از تحول‌های خارجی شدند.