چکیده: طنز و شوخ‌طبعی از دیرباز در رگ‌های ادبیّات هر کشوری، جاری و ساری بوده است. نجیب محفوظ در رُمان «میرامار» در مواجهه با خفقان جامعه‌اش دارویی بهتر از طنز نمی‌یابد. او کلام بغض‌آلود خود را در لفّافه‌ای از ریشخند و طنز ...