بازنگری آموزش مهندسی برای قرن 21

Abstract

دانشجویان در زمان دانش آموختگی چه دانشها، مهارتها و نگرشهایی را باید بدانند و چگونه می‌توانیم مطمئن شویم که آنها به‌ این تواناییها دست‌یافته‌اند؟ اینها سؤالات اساسی در آموزش مهندسی در طی دو دهۀ گذشته بوده است. کوششهایی که برای پاسخ به‌ این سؤالها صورت گرفته، به‌ تغییرات چشمگیری در آموزش مهندسی و ارزشیابی دستاوردهای آن منجر شده است. تأکید بیش از حد بر آموزش علوم مهندسی، در دهه‌های پایانی قرن بیستم، فاصله بین آموزشهای عرضه شده و نیازهای واقعی دنیای کار حرفه‌ای را افزایش داده است. برای از بین بردن این فاصله تعدادی از دانشگاههای پیشرو در آموزش مهندسی ابتکاری جدید برای توسعۀ چشم‌اندازی تازه داشته‌اند. از مهم‌ترین وجوه این برنامه، که به CDIO معروف شده است، تأکید بر فعالیتهای عملی و هدایت آموزشهای دانشگاهی به‌ سمت نیازهای صنعت و بازار کار است. نگرش جدید بر این پیشفرض استوار است که دانش‌آموختگان مهندسی باید بتوانند سیستم‌های پیچیده مهندسی را، در محیطی مدرن و مبتنی بر کارگروهی، برای خلق محصولات و سیستم‌ها تعریف، طراحی‌ و اجرا کنند و به کار ببرند. سمتگیری کلی این برنامه می‌تواند برای ارتقای برنامه‌های آموزش مهندسی کشور و همخوانی هر چه بیشتر آنها با دستاوردهای نوین آموزش مهندسی در سطح جهان به کار گرفته شود.