آموزش مهندسی، توافقنامه¬های بین المللی: چالشها و چشم اندازها

Abstract

توافقنامه¬های بین¬المللی اعتبار بخشی آموزش مهندسی توافقنامه¬هایی هستند که در آنها کشورهای عضو تجربه¬های خویش در خصوص فرایندها، سیاستگذاریها و روندهای اعطای مدارک مهندسی را با یکدیگر مبادله می¬کنند و آنها را مورد ارزیابی و مقایسه قرار می¬دهند. قواعد و قوانین، روندها و فرایندهای مورد استفاده در این توافقنامه¬ها در پی آن هستند تا الزامات آکادمیک مهندسی را مشخص سازند. جهانی بودن این الزامات و سیاستگذاریها به همنوایی آموزش مهندسی در کشورهای مختلف منجر خواهد شد. همچنین، تأکید توافقنامه¬ها بر پذیرش توسط نهادهای غیر دولتی، با مستقل ساختن جریان ارزشیابی، آن را از روایی بیشتری برخوردار خواهد ساخت. در مقاله حاضر تلاش شده است تا با بررسی توافقنامه¬های واشنگتن، سیدنی و دوبلین، تهدیدها و فرصتهای عضویت برای آموزش مهندسی ایران بیان شود. بررسیهای این پژوهش نشان می¬دهد که ابعاد توافقنامه¬های بین¬المللی شامل اهداف، محتوا و سیاستگذاریهای آموزش مهندسی است. توجه به این ابعاد برخی از استانداردهای بین¬المللی آموزش مهندسی را روشن می¬سازد. بنابراین، تعیین مؤلفه¬های غایبِ آموزش مهندسی موجود، ما را به اصلاح و تغییر آن رهنمون می¬شود. توجه نظام مهندسی کشور به توافقنامه¬ها آموزش مهندسی را به استانداردهای بین¬المللی نزدیک و آن را به¬گونه¬ای واقعی¬تر باز تعریف می¬کند. از سویی، تمرکز توافقنامه¬ها بر بروندادهای نظام آموزش مهندسی، استقلال اعضا در طراحی سازکارهای دستیابی به استانداردهای بروندادی حفظ و بومی ماندن آموزش مهندسی را تضمین می¬کند. اعتبار بخشی بین¬المللی مدارک مهندسی نوید بخش افقهای تازه شغلی برای فارغ¬التحصیلان مهندسی خواهد بود. در عین حال، فاصله وضعیت فعلی آموزش مهندسی با وضعیت مورد درخواست این توافقنامه¬ها و نیز چالشهای پیش¬روی سرمایه¬های انسانی و فرصتهای شغلی مطرح در نظام مهندسی از جمله دشواریهای عضویت به¬ شمار می-رود. با توجه به فرصتها و چالشهای مذکور، پیشنهاد مقاله¬، طراحی سازکارهایی بومی برای دستیابی به استانداردهای توافقنامه و رصد نتایج آن است. پس از طی این دوره و بر اساس نتایج به دست آمده، امکان تصمیم¬گیری در خصوص عضویت یا عدم عضویت فراهم خواهد شد.