مطالعۀ نقش عدالت زبانی در ارتقای اعتماد عمومی و مشارکت عمومی شهروندان

Abstract

عدالت زبانی یکی از مفاهیم نوظهور در حوزۀ عدالت اجتماعی و سازمانی است. این مفهوم بر رعایت عدالت در کاربرد زبان دلالت دارد؛ حالات متفاوت مکالمات تحقیرآمیز یا تملّق‌آمیز را نفی می‌کند؛ و بر ضرورت رعایت عدالت در کلیه ابرازات کلامی و زبانی تأکید می‌نماید. در واقع، وقتی که شهروندان حضور عدالت را در گفتار و کردار مدیران دولتی جامعه خویش درک نکنند و ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎی آن را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻳﺎ ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﺸﺎﻫﺪه ننمایند، اعتماد آنها نسبت به مدیران دولتی کاهش پیدا می‌کند و به تبع آن مشارکت عمومی کاهش می‌یابد. لذا تحقیق حاضر با هدف شناسایی تأثیر عدالت زبانی بر افزایش اعتماد عمومی و همچنین مشارکت عمومی شهروندان در منطقۀ 5 شهر تهران انجام شده است. روش تحقیق مورد استفاده، توصیفی- همبستگی و به طور مشخص مبتنی بر مدل‌سازی معادلات ساختاری می‌باشد. بر این اساس، مدل ساختاری از چگونگی روابط میان این سه متغیّر در نرم‌افزار لیزرل اجرا شد. نتایج تحقیق حاضر نشان می‌دهد که بین این سه متغیّر، رابطۀ معناداری وجود دارد و به مدیران دولتی توصیه می‌شود با پرهیز از کلیۀ واژگان، اطوار و رفتارهای تحقیرآمیز و تملّق‌آمیز در برابر دیگران و حق‌محوری در گفتار خود، زمینه‌ساز افزایش سطح اعتماد عمومی و مشارکت شهروندان باشند.