استفاده از شبیه‌سازی تصادفی برای تعیین برنامه به‌گزینی مناسب در گاو نژاد سیستانی

Abstract

<strong>هدف از انجام تحقیق حاضر، کمک به طراحی برنامۀ به‏گزینی پایه برای گاوهای سیستانی با استفاده از شبیه‏سازی تصادفی بود. بدین‏منظور سه اندازۀ جمعیت (500، 1000، و 2000 رأس)، سه سطح تعداد گله (5، 10، و 20)، دو سطح شدت انتخاب (زیاد و کم)، و دو سطح روش آمیزش (تصادفی و حداقل هم‏تباری) با هم ترکیب و درمجموع 36 راهبرد در مدت 30 سال شبیه‏سازی مقایسه شد. نتایج نشان داد که اثر همۀ عوامل بر پیشرفت ژنتیکی سالانه برای شایستگی کل، پیشرفت ژنتیکی سالانۀ وزن تولد (به استثنای روش آمیزش و شدت انتخاب) و وزن یک‏سالگی، تغییر سالانۀ هم‏خونی (به استثنای تعداد گله)، فاصلۀ نسل (به استثنای روش آمیزش و شدت انتخاب)، و صحت انتخاب نرها و ماده‏ها معنی‏دار بود (01/0P<). پیشرفت ژنتیکی سالانه در حالت شدت انتخاب زیاد، اندازۀ جمعیت 2000، و تعداد گلۀ کم (5 گله) در مقایسه با شدت انتخاب کم، اندازۀ جمعیت 500، و تعداد گلۀ بیشتر (20 گله) به‌ترتیب 5/8، 2/93، و 38درصد بیشتر بود. در آمیزش با حداقل هم‏تباری باوجود کمتربودن پیشرفت ژنتیکی (11درصد)، افزایش سالانۀ هم‏خونی در مقایسه با آمیزش تصادفی کمتر بود. نتایج تحقیق نشان می‏دهد که در برنامه‏های به‏گزینی گاو سیستانی باید تعداد گلۀ کم، اندازۀ جمعیت بزرگ، و شدت انتخاب زیاد باشد و برای کنترل هم‏خونی جمعیت، آمیزش با روش حداقل هم‏تباری انجام گیرد.</strong>