اثربخشی آموزش مهارت‌های زندگی بر خودتوانمند‌سازی اجتماعی دانش‌آموزان پسر با اختلال ریاضی

Abstract

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش مهارت‌های زندگی بر خودتوانمندسازی اجتماعی دانش‌آموزان پسر با اختلال ریاضی بود. روش: از جامعه آماری دانش‌آموزان پسر 13 تا 15 ساله‌ با اختلال ریاضی که در سال تحصیلی 91-1390 در مراکز اختلال یادگیری شهرستان‌های تهران مشغول به تحصیل بودند، 40 نفر به شیوه نمونه‌گیری تصادفی انتخاب و در یکی از 2 گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 20 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش در 9 جلسه 50 دقیقه‌ای (هفته‌ای یک جلسه) در زمینه مهارت‌‌های زندگی آموزش دریافت کرد؛ ولی گروه کنترل در این جلسات شرکت نکردند. تمامی آزمودنی‌ها پیش و پس از مداخله آموزشی، پرسشنامه خودتوانمندسازی اجتماعی را تکمیل کردند. داده‌های حاصل از پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد که آموزش مهارت‌های زندگی اثر معناداری بر خودتوانمندسازی اجتماعی دانش‌آموزان با اختلال ریاضی دارد. همچنین نتایج، بیانگر اثر مثبت و معنادار آموزش مهارت‌های زندگی بر مهارت‌‌های شناختی، رفتاری، کفایت‌ هیجانی و آمایه‌ انگیزشی در دانش‌آموزان با اختلال ریاضی بود. نتیجه‌گیری: آموزش مهارت‌های زندگی می‌تواند خودتوانمندسازی اجتماعی دانش‌آموزان پسر با اختلال ریاضی را بهبود بخشد.