اثربخشی روان‌درمانی روان‌پویشی فشرده و کوتاه مدت (ISTDP) بر بهبود رابطه متعارض مادر- فرزندی

Abstract

رابطه با والدین نقش مهمی در زندگی نوجوانان دارد. بروز تعارض در این رابطه باعث آسیب­های بلند­مدت و جدی در نوجوانان می­شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان روان­پویشی فشرده و کوتاه­مدت بر بهبود رابطه متعارض مادر- فرزندی می­باشد. این پژوهش به شیوه نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون با پیگیری 2 ماهه صورت گرفت. 16 نفر از مادران به همراه فرزندانشان که ملاک ورود به تحقیق را داشتند به صورت در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. برای بررسی متغیر آزمایشی از پرسشنامه تعارض والد- فرزند (م­روف) استفاده شد. مداخله به مدت 8 جلسه بر روی مادران انجام شد. پیش­آزمون و پس­آزمون و پیگیری 2 ماهه بر روی فرزندان اجرا گردید. تحلیل واریانس چند متغیره – آمیخته (درون گروهی- بین گروهی) و تحلیل واریانس چند متغیره آمیخته دو راهه نشان داد که بین پیش­آزمون و پس­آزمون گروه آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد ولی در پیش‌آزمون و پس­آزمون گروه کنترل تفاوتی وجود نداشت. این تفاوت در پیگیری دو ماهه ماندگار بود. نتایج این پژوهش نشان داد که مداخله روان­پویشی فشرده و کوتاه­مدت در بهبود کیفیت رابطه متعارض مادر- فرزندی تأثیر مثبت دارد و این تأثیر در سه مقیاس پرسشنامه معنی­دار بود. همچنین یافته­ها نشان داد که اثربخشی درمان روان پویشی فشرده و کوتاه مدت بر روی هر دو جنس معنی­دار بود و تفاوت معنی­داری بین دختران و پسران در پیامدهای درمانی مشاهده نشد.