اثربخشی رویکرد طرحواره‌درمانی بر کاهش آسیب‌های تعاملی زناشویی مردان دارای شخصیت اجتنابی

Abstract

تعاملات زناشویی به عنوان یکی از مهم­ترین پیش­بینی­کننده­های مقطعی سطح کیفیت رابطه زناشویی زوج­ها شناخته می­شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد طرحواره درمانی بر کاهش میزان آسیب­های تعاملی زناشویی مردان دارای شخصیت اجتنابی صورت گرفت. بدین ‌‌منظور از روش موردمنفرد با طرح خط­پایه چندگانه استفاده گردید. جامعه آماری پژوهش کلیه مردان متأهل دارای شخصیت اجتنابی و شرکت‌کنندگان پژوهش چهار مرد متأهل دارای شخصیت اجتنابی بودند که به شیوه هدفمند انتخاب شدند. برای شناسایی این افراد از پرسشنامه محقق­ساخته شخصیت اجتنابی استفاده گردید. دو نفر از این شرکت‌کنندگان طی 19 جلسه و دو نفر دیگر در خلال 20 جلسه تحت درمان با رویکرد طرحواره­درمانی قرار گرفتند و پیگیری در یک دوره دو ماهه انجام شد. جهت تعیین میزان آسیب­های تعاملی شرکت­کنندگان در رابطه زناشویی در مراحل خط­پایه از پرسشنامه محقق­ساخته آسیب­های تعاملی افراد اجتنابی استفاده شد. تحلیل دیداری نمودار داده­ها بر اساس شاخص­های آمار توصیفی و تحلیل دیداری یافته­های پژوهش حکایت از آن داشت که رویکرد طرحواره­درمانی در کاهش آسیب­های تعاملی مردان متأهل دارای شخصیت اجتنابی موثر بود. بر این اساس، از طرحواره­درمانی می­توان جهت کاهش آسیب­های تعاملی افراد دارای شخصیت اجتنابی و افزایش کیفیت زندگی زناشویی آنان استفاده کرد.