پیشنهاد دمای پایۀ جدید برای محاسبۀ میزان تقاضای انرژی بر مبنای شاخص‌های آسایش گرمایی و دما- فیزیولوژیک

Abstract

دما به‌عنوان یکی از مؤلفه‌های تأثیرگذار بر عرضه و تقاضای انرژی است؛ بنابراین تعیین یک دمای پایۀ مناسب به منظور محاسبۀ تقاضای انرژی سرمایشی و گرمایشی سکونتگاه‌ها می‌تواند در مدیریت انرژی نقش قابل‌توجهی ایفا کند. بنابراین این تحقیق در نظر دارد دمای پایۀ ده ایستگاه کشور را که معرف شرایط متنوع آب‌و‌هوایی و جغرافیایی ایران هستند، با استفاده از شاخص‌های آسایش گرمایی Cooling power index(CPI)، Temperature-Humidity index (THI) وPredicted Mean Vote (PMV) مورد بازنگری قرار دهد. مؤلفه‌های اقلیمی استفاده‌شده در این پژوهش در مقیاس روزانه شامل دمای متوسط، رطوبت نسبی، سرعت باد و ابرناکی برای دورۀ آماری 1960 تا 2010 هستند. نتایج توزیع فراوانی رخدادهای زیست اقلیمی ایستگاه‌ها برای دو شاخص THI و CPI نشان می‌دهد که تمرکز غالب فراوانی‌ها متعلق به طبقات گرم تا داغ بوده ولی برای شاخص PMV تمرکز رخدادها منحصراً برای این آستانه‌ها نیست. یافته‌ها نشان داد که بر اساس شاخص‌های CPI، THI و PMV به ترتیب شیراز با 6/33 درصد، همدان با 6/26 درصد و بندرعباس با 2/15درصد، بیشینۀ فراوانی طبقۀ آسایش اقلیمی را تجربه کرده‌اند. در ادامه به‌طور جداگانه با استفاده از هرکدام از شاخص‌های مختلف زیست اقلیمی و به‌کارگیری روش صدک‌ها، آستانه‌های دمای پایۀ آسایش از محدودۀ طبقۀ آسایش اقلیمی استخراج شد. از جمله ضعف هر روش پهنای زیاد دامنۀ آسایش، دوربودن از مقادیر استاندارد مرسوم یا منطبق نبودن با شرایط آب‌و‌هوایی به‌عنوان ایرادهای آن‌ها تشخیص داده شد که بیشینۀ ضعف به شاخص بیکر اختصاص یافت. بنابراین با ترکیب همۀ شاخص‌ها، ضعف‌های فوق، برطرف و مقادیر دمای پایۀ آسایش جدید و مطلوبی با توجه به وضعیت و الگوی بیوکلیمایی هر ایستگاه ارائه شد.