اثرات سطوح مختلف پروتئین جیره غذایی و شوری آب بر شاخص های رشد، تغذیه و ترکیبات بیوشیمیایی لاشه میگوی پا سفید غربی (Litopenaeus vannamei)

Abstract

در مطالعه حاضر اثر سطوح مختلف پروتئین جیره‌غذایی و شوری آب بر شاخص‌های رشد، تغذیه و ترکیبات بیوشیمیایی لاشه میگوی پاسفید (Litopenaeus vannamei) جوان مورد بررسی قرار گرفت. 350 قطعه میگو با متوسط وزن و طول اولیه 18/0±55/5 گرم و 15/0±81/8 سانتی‌متر، در 27 عدد مخزن بتنی با ظرفیت 10 تن آب توزیع گردیدند. تیماربندی براساس طرح ماتریکس (3×3) شامل سه سطح شوری 3-0، 15-12 و 35-32 قسمت در هزار در سه سطح پروتئین جیره‌غذایی 25، 35 و 45 درصد طراحی شد. غذادهی 4 بار در روز در ساعات 6، 12، 18 و 24 در حد سیری و به مدت 56 روز انجام گردید. براساس نتایج، بالاترین شاخص‌های رشد در هر سطح شوری آب در جیره‌غذایی حاوی 35% پروتئین مشاهده گردید که به لحاظ آماری اختلاف معنی‌داری با جیره‌غذایی حاوی 45% پروتئین نداشت. از طرفی بیشترین میزان درصد افزایش وزن بدن و نرخ رشد ویژه در بالاترین سطح شوری مشاهده گردید. همچنین بهترین ضریب تبدیل غذایی و کارایی غذایی در بالاترین سطح پروتئین جیره‌غذایی و شوری آب حاصل گردید. در شاخص‌های مورفومتریک، اختلاف معنی‌داری بین سطوح مختلف پروتئین جیره‌غذایی و شوری آب مشاهده نشد. بررسی نتایج ترکیبات بیوشیمیایی لاشه نیز نشان داد که افزایش سطوح پروتئین جیره‌غذایی و شوری آب تأثیر معنی‌داری بر پروتئین، رطوبت و خاکستر بدن نداشت، درحالی‌که بر چربی بدن به‌طور معنی‌داری (05/0>P) مؤثر بود و بیشترین میزان چربی در بالاترین سطح شوری و پروتئین مشاهده گردید؛ البته اختلاف معنی‌داری نیز بین سطوح 35 و 45 درصد پروتئین مشاهده نشد. بدین ترتیب براساس نتایج کسب‌شده در مطالعه حاضر سطح 35 درصد پروتئین رژیم غذایی جهت تغذیه‌این گونه در شوری آب 35-32 قسمت در هزار مشاهده گردید.