اثر منبع و مقدار نیتروژن بر تجمع نیترات در اندام‌های مختلف چند رقم توت فرنگی، Fragaria x ananassa Duch.))

Abstract

در این تحقیق اثر منبع نیتروژنی بر تجمع نیترات در اندام‌های مختلف چهار رقم توت فرنگی به نام‌های آلیسو، سلوا،گاویتا و کامارسا، با روش آبکشت و پنج محلول غذایی حاوی مقادیر متغیر آمونیوم (s1= 0)،(s2=0.25)، (s3= 0.5)، (s4= 1)، (s5= 2) و مقدار ثابت نیترات ( 6 میلی مولار) مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق بوته‌ها در دو فصل متفاوت تابستان و زمستان به ترتیب رشد رویشی و رشد رویشی و زایشی داشتند. طبق نتایج، در فصل تابستان درصد نیترات برگ به تدریج افزایش پیدا نمود. با افزایش نیتروژن آمونیومی، درصد نیترات برگ افزایش پیدا نمود. درصد نیترات طوقه و ریشه با افزایش نیتروژن آمونیومی به 5/0 میلی مولار به حداکثر رسید، و با افزایش بیشتر نیتروژن آمونیومی ثابت ماند. در بین ارقام، رقم سلوا بیشترین درصد نیترات طوقه و ریشه، گاویتا بیشترین نیترات برگ و کامارسا بیشترین نیترات دمبرگ را داشت. در فصل زمستان و در داخل گلخانه نیز درصد نیترات برگ و دمبرگ در نمونه برداری سوم بیشترین بود. درصد نیترات طوقه و ریشه با افزایش نیتروژن آمونیومی به بیش از 0.25 میلی‌مولار در محلول کاهش یافت. درصد نیترات میوه در محلول غذایی S2 ، به حداکثر مقدار رسید و افزایش بیشتر آمونیوم در محلول‌های غذایی موجب کاهش درصد نیترات میوه گردید. رقم سلوا، کمترین نیترات ریشه و طوقه، رقم گاویتا بیشترین نیترات برگ، طوقه، ریشه و میوه را داشت. در تابستان درصد نیترات برگ، ریشه، دمبرگ و طوقه به طور معنی داری بیشتر از فصل زمستان بود. در نهایت، در بین پنج محلول غذایی، محلول غذایی S5 و در بین چهار رقم کشت شده، رقم آلیسو به دلیل تجمع مقدار نیترات کم در میوه توصیه می‌گردد.