بررسی کارکرد رنگ در دیوان مولوی کُرد

Abstract

یکی از مؤثرترین ابزارهای آفرینش هنری-ادبی، رنگ است؛ چرا که رنگ، نه فقط پدیده‌ای طبیعی، بلکه واقعیتی روان‌شناختی و زیباشناختی محسوب می‌شود و با تصویرسازی‌های ادبی، نقش مهمّی در القای مفاهیم مختلف به مخاطبان دارد؛ از این‌رو تفسیر و تحلیل کارکرد رنگ‌ در آثار شعری شعرا، می‌تواند مخاطب را با جهان فکری آن‌ها آشنا کند و بسیاری از حالات روحی و زوایای پنهان شخصیتیِ خالق اثر هنری را بیان نماید. بنابراین، نوشتار حاضر برآن است تا با روش توصیفی-تحلیلی، رویکرد مولوی کُرد را نسبت به رنگ‌ها نشان دهد و با ارائه­‌ی تحلیلی در این زمینه، تصویر و توصیفی از روحیات و ابعاد شخصیّتی شاعر را ارائه دهد. بررسی‌ها بیانگر آن است که رنگ‌ها و تنوّع آنها در شعر مولوی کُرد از بسامد قابل توجهی برخوردار است که در این میان رنگ سیاه، زرد، سفید و سبز به خاطر اوضاع اجتماعی زمان شاعر، اتفاقات و حوادث زندگی شخصی و همچنین اعتقادات و باورهای دینی وی، حضور برجسته‌ای دارد. افزون براین، بسامد بالای رنگ سیاه و تیره در سروده‌های شاعر، نشان از غلبه­‌ی روحیه­‌ی یأس و دلمردگی در مقطعی از زندگی شاعر دارد که اتفاقات ناگواری از قبیل بیماری، مرگ فرزند و همسر می‌تواند در این رویکرد دخیل بوده‌ باشد.