بررسی واژه‌های هندی در شاهنامة فردوسی

Abstract

فردوسی سخنور و پیام‌آور آزادی، روی هم رفته نه ذوق و روحی فراخور دربار فرمانروایان وقت خود داشت، و نه شاعری فرمایشی و حرفه‌ای بود. او به هیچ درباری وابسته نبود. این شاعر ملی، پدیدآورندة هستة مرکزی و اساسی داستان‌ها و بنیانگذار کاخ ملی نظم و گفتارهای فلسفی است. تفاوت فردوسی با دیگر شاعران در اشاعة فروغ روح‌بخش ملی در چارچوب اصول سنت‌ها و آیین‌های موروثی است و شاهنامه به راستی آن شاهکاری است که سرایندة آن بسیاری از گفتارها را با روشی نغز و بسی پر مغز، آمیخته با بسیاری مباحث ژرف دیگر، چون روش کشورداری، و شیوة رزماوری، آزادگی، آزادمردی، ایران‌دوستی، ایران‌شناسی، پندارهای فلسفی، عرفانی، اندیشه‌های ژرف و شگرف، چگونگی راه و روش زندگانی پرداخته است. برای پی بردن به فرهنگ و دانش و سرچشمه‌های سرشار اندیشه و احساسات و چگونگی گرایش‌های روانی مردم ایران زمین، می‌بایست به پژوهش در شاهنامة فردوسی پرداخت، در این مقاله به بحث و بررسی روابط ایران و سرزمین هند پرداخته شده است و به پژوهش نو در بررسی واژه‌های هندی که فردوسی پاکزاد نیز از آن بی‌بهره نمانده است، پرداخته خواهد شد.