مدل یابی روابط ساختاری سبک های انگیزشی، خودکارآمدی با خودتنظیمی تحصیلی در دانش آموزان

Abstract

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه ی بین سبک های انگیزشی، خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی در دانش آموزان مقطع متوسطه شهر کرج بود. به همین منظور تعداد 400 دانش آموز از مقطع متوسطه به صورت نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. روش تحقیق توصیفی – همبستگی بوده است. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش عبارت بودند از:1- پرسشنامه ی راهبردهای انگیزش تحصیلی AMS 2- پرسشنامه ی خودکارآمدی دانش آموزان (نظامی ،شوارزر و جروسلم 1996) و 3- پرسشنامه یادگیری خودتنظیم بوفارد و همکاران (1995). تجزیه وتحلیل داده ها دراین تحقیق با روش تحلیل مسیر از نوع مدل یابی معادلات ساختاری انجام شد. براساس پیشینه تحقیقات انجام شده، ابتدا مدل فرضی برای بررسی روابط بین متغیرهای موثر بر خودتنظیمی تحصیلی در نظر گرفته شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که مدل با داده های این پژوهش برازش مناسبی دارد. همچنین مشخص شد که سبک های انگیزشی درونی با خودکارآمدی و خودتنظیمی رابطه مثبت و معنادار دارند و بی انگیزگی با خودکارآمدی و خودتنظیمی، رابطه ی منفی و معنادار دارد. همینطور مشخص شد خودکارآمدی علاوه بر نقش واسطه ای که بین سبک های انگیزشی و خودتنظیمی دارد، خود بر خودتنظیمی اثر مثبت دارد. یافته های تحقیق کنونی می تواند در تبیین خود تنظیمی تحصیلی دانش آموزان مورد توجه قرار گیرد.