هم‌گرایی یا واگرایی در سرانه‌ی انتشار دی اکسید کربن در بین کشورهای عضو اوپک با تأکید بر کیفیت مقررات و کارایی دولت (رهیافت GMM)

Abstract

دستیابی به هدف کنترل و کاهش انتشار دی­اکسیدکربن نیازمند شکل­گیری توافق بین کشورها در سطح منطقه­ای و جهانی است. کشورهای عضو اوپک به‌دلیل سهم بالای سوخت‌های فسیلی، انتشار دی­اکسیدکربن بالایی را تجربه می­کنند. آگاهی از توزیع انتشار دی‌اکسیدکربن در این گروه از کشورها، نقش مهمی در طراحی سیاست­ها به منظور کنترل و کاهش انتشار دارد. هدف این مقاله، بررسی هم‌گرایی یا واگرایی در سرانه‌ی انتشار دی­اکسید کربن در بین کشورهای عضو اوپک با تمرکز بر نقش کیفیت نهادها می‌باشد. به منظور دستیابی به این هدف، در چارچوب مدل رشد سولو سبز، از روش گشتاورهای تعمیم­یافته (GMM) برای داده‌های ترکیبی کشورهای عضو اوپک در شکل پویای آن برای دوره‌ی 2015-1996 استفاده می‌شود. نتایج برآورد مدل تجربی، نشان می­دهد هم‌گرایی مطلق و شرطی در سرانه‌ی انتشار دی‌اکسیدکربن در کشورهای مورد بررسی وجود ندارد و جریان تکنولوژی اثر منفی و جمعیت شهری و رانت منابع طبیعی اثر مثبت و معنادار بر انتشار دی­اکسید کربن دارند. همچنین کیفیت مقررات، اثر منفی و معنادار و کارایی دولت، اثری مثبت و معنادار بر سرانه‌ی انتشار دی­اکسید کربن در کشورهای مورد مطالعه دارند. با توجه به واگرایی در سرانه‌ی انتشار دی­اکسید کربن، تلاش مقامات در کشورهای عضو اوپک در جهت هم‌گرایی با نقش محوری کیفیت مقررات می‌تواند نقش مهمی در کنترل و کاهش انتشار سرانه‌ی انتشار دی­اکسید­کربن داشته باشد.<br /> <strong>طبقه‌بندی </strong><strong>JEL</strong><strong> :</strong> C54, F53, F64, Q47