قضیه ابوطالبی در پرتو موافقت نامۀ مقر و قاعده استاپل

Abstract

قضیة موسوم به ابوطالبی در راستای معرفی نمایندة جمهوری اسلامی ایران به منظور مأموریت نمایندگی دائم این کشور نزد سازمان ملل متحد است که با عمل نامشروع و خلاف تعهدات کشور میزبان، یعنی ایالات متحدة امریکا، مواجه شد. در همین راستا، علاوه بر نقض صریح بخش‌های یازدهم و سیزدهم موافقت‌نامة مقر که تعهدی توأمان نسبت به سازمان ملل متحد و کشورهای عضو در آن مندرج است، ایالات متحدة امریکا در تناقض آشکار با عملکرد و رویة سابق خویش در راستای حسن نیت به عنوان کشور میزبان راه را برای استناد ذینفعان به قاعدة مهم استاپل هموار نموده است. در این مقاله، ابعاد قراردادی و مسئلة حسن نیت و متعاقب آن قابلیت استناد قاعدة استاپل دربارة قضیة ابوطالبی بررسی خواهد شد.