هستی شناسی مولانا

Abstract

مولوی تمام اجزای آفرینش را نمودی از جلوه های بی همتای خداوند می یابد، که خداوند در آن به<br />اندازه و درخور استعداد خلایق، تظاهر به وجود نموده است. از این رو، در نظرگاه مولوی، هستی<br />آیینه ای است که خداوند دائماً در آن جلوه گری می کند. مولوی تمامی اجزای هستی را مملو از معنا<br />می یابد و معنا را به تعبیر استاد خویش شمس تبریزی همان خدا می داند. او آدمیان را در این عرصه<br />فرا می خواند که با فراست ذهن و طهارت باطن، معنا خوان جلوه های مختلف و متنوع هستی شوند.<br />جهان دو قطبی در هستی شناسی مولوی گاهی جای خود را به یک هستی بسیط و ساده می دهد که<br />نمی بیند و تمام پهنای هستی در « فصلی » از بطن های مختلف تشکیل شده است. مولوی در هستی<br />با خداوند، و بنابراین، جای جای آن پر از معنا است. هستی در نگاه مولوی، از « وصل » نگاه او محل<br />حیاتی آکنده از طراوت و حرارت برخوردار است و تمامی اجزای آن بر مبنای عشق، بر طریق<br />کمالی خود طی طریق می کنند.