اثربخشی طرحواره درمانی بر انگیزش تحصیلی

Abstract

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر انگیزش تحصیلی دانش‌آموزان دختر بود. روش پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری همۀ دانش‌آموزان دختر دبیرستان دوم شهر کرمانشاه در سال 95ـ1394 بودند. نمونه 30 دانش‌آموز دختر پایۀ اول دبیرستان بود که به شیوۀ نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. دانش‌آموزان گروه آزمایش 8 جلسه طرحواره درمانی دریافت کردند. ابزار اندازه‌گیری پرسشنامۀ انگیزش تحصیلی والرند، بلیز، بریر و پلیتر (1989) بود. داده‌های جمع‌آوری شده از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که بین دو گروه از نظر انگیزش تحصیلی و مؤلفه‌های آن (درونی، بیرونی و بی‌انگیزگی) تفاوت معنی‌داری وجود دارد و میانگین گروه آزمایش از گروه گواه بیشتر بود (05/0>P). یافته‌های این پژوهش نشان‌دهندۀ اثربخشی رویکرد طرحواره درمانی بر انگیزش تحصیلی دانش‌آموزان دختر بود.