بررسی قابلیت اجرای مفاد گواهی عدم امکان سازش در طلاق توافقی

Abstract

چندی است که در برخی از محاکم خانواده رویه‏ای ناصواب در حال شک‏ل گیری است و علت آن را برخی قضات تراکم پرونده‏های وارده به شعب اظهار می‏نمایند. این محاکم از اجرای مفاد حکم طلاق توافقی خودداری می‏نمایند و متقاضی اجراء را که در این موارد غالباً زوجه می‏باشد، به تقدیم دادخواست مجدد جهت الزام زوج به ایفای تعهدات مندرج در گواهی عدم امکان سازش که به صورت توافقی صادر گشته؛ رهنمود می‏نمایند. قضات آن محاکم در اثبات ادعای خود به منطوق ماده واحدۀ قانون اصلاح مقررات مربوط به طلاق مصوب 28/8/1371 مجمع تشخیص مصلت نظام استناد می‏نمایند و مدعی می‏باشند، که با توجه به استفاده قانون‏گذار از عبارت «گواهی» در طلاق توافقی، آن‏چه صادر می‏شود، صرفاً یک گواهی است و مفاد آن قابلیت اجرای را ندارد و صرفاً جهت معرفی به دفترخانه جهت اجرای صیغه طلاق بر اساس قانون فوق‏الذکر را دارد و با این استدلال مشکلی بر معضلات حقوقی زنان در مراجعه به محاکم و احقاق حق می‏افزایند. در این مقاله ضمن نقد این استدلال به قابلیت اجرای گواهی عدم امکان سازش پرداخته می‏شود.