آموزش جملات شرطی غیر‌واقعی و فرضی به ‌غیر فارسی‌زبانان در فرایند فرهنگ‌سازی

Abstract

گاه زبان در کاربرد خود از کلمات و جملات به­گونه­ای استفاده می­کند که از جهان واقعی اطراف گریز می‌زند. این امر تابع فرایندی است که «فراواقعیت زبانی» نامیده می­شود. در زبان فارسی جملات، واژگان و کلماتی وجود دارد که در قالب اسم، فعل و قید، مدلول و ما به­ازاء خارجی آن تنها در بافت فرهنگی زبان اول معنا می‌یابد. آموزش این امر برای غیر فارسی­زبانان با دشواری­هایی همراه است و این دشواری در تدریس واژگان و یا عباراتی که به­کمک فرایند بزرگ نمایی (اغراق) یا کوچک­نمایی (تخفیف) صورت می‌گیرد، محسوس­تر می­شود؛ زیرا امکان آموزش آن بدون توجه به زیرساخت­های فرهنگی زبانی مبدأ برای زبان ­آموز وجود ندارد. این مقاله به­شیوۀ توصیفی- تحلیلی و به استناد داده­های کتابخانه­ای و بر مبنای پژوهش­های نوین زبان‌شناختی به طرح مبانی نظری و راه‌کارهای آموزشی جهت آموزش این نوع جملات در برنامه‌های فارسی آموزی به غیرفارسی ­زبانان می­پردازد. نتایج، مشخص می‌سازد که زبان­آموز در همۀ سطوح می­تواند با کمک فیلم، با بافت فرهنگی زبان مبدأ به‌راحتی ارتباط برقرار نماید و با انتخاب فیلم مناسب به­راحتی با بافت گفتاری- محاوره­ای واژگان فراواقعی ارتباط برقرار کند و از نظر موقعیتی به کاربرد مناسب این واژه­ها در شرایط مختلف و یا جنسیت و سنین متفاوت به­خوبی پی ببرد