رادیو و مفهومِ «اراده» برای خلقِ «حرکت»؛ یک چالشِ معنایی

Abstract

«رادیو» به مثابة یک رسانة «حسی ـ شنیداری» به خواست و ارادة تام وابسته است و نه خواست و ارادة ناقص. این <em>«اراده» </em>(Will) گاه به دلیل جبر سازمانی از سوی <em>«مدیر رسانه»</em> به منظور طرح یک برنامه اثرگذار و گاه از سوی «برنامه ساز» یا فاعلِ رسانه‌ای به نیّت «نفوذ در مخاطب» برای تحریک و برانگیختگیِ او به کار می‌آید. این مقاله، در هدف بنیادی خود بر آن است تا مفهوم <em>«اراده»</em> را به لحاظ <br />«فلسفی‌ ‌ـ روان‌شناختی» بکاود و از پرتو چنین رویکردی راه‌کارهایی را برای خلقِ <em>«حرکت»</em><em> </em><em>(Motion)</em> در این رسانه ارائه دهد. بنابراین، نخست از «اراده» و ابعاد معناییِ آن سخن می‌رانیم و سپس، به وجوه «عینی و ذهنیِ» آن نظر می‌افکنیم و در پایان به این نتیجه می‌رسیم که هر حرکتی در رسانه رادیو ـ به ‌ویژه، حرکت‌های خودآگاهانه‌ ـ نیازمند ارادة معطوف به <em>«اختیار جمعی»</em>ست و نه <em>«جبر زمانی»</em> یا <em>«مکانی»</em>.