عملکرد بهتر سیستم حسی- پیکری در کنترل پوسچر ورزشکاران نابینا نسبت به غیرورزشکاران

Abstract

مقدمه و اهداف سیستم حسی-پیکری یکی از مهم­ترین منابع حسی درگیر در کنترل پوسچر می­باشد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه عملکرد سیستم حسی-پیکری در کنترل پوسچر نابینایان ورزشکار و غیرورزشکاران نابینا و بینا بود. مواد و روش ها 30 مرد به طور هدفمند انتخاب شدند و در سه گروه ورزشکاران نابینای کلاس B1 گلبال (10 نفر)، افراد نابینای مطلق غیرورزشکار (10 نفر) و افراد بینای غیرورزشکار (10 نفر) قرار گرفتند. در شرایط آزمایشگاهی اطلاعات حس پیکری در کنترل پوسچر غالب گردید، سپس عملکرد سیستم کنترل پوسچر آزمودنی­ها بر اساس میزان جابه­جایی مرکز ثقل در جهت داخلی-خارجی، قدامی-خلفی و به صورت کلی با استفاده از دستگاه تعادل­سنج بایودکس ارزیابی شد. مقایسه متغیرها در بین گروه­ها با آزمون کروسکال والیس و یومن-ویتنی در سطح معناداری 05/0> Pو با نرم­افزار SPSS نسخه 22 صورت گرفت. یافته ­ها نتایج آزمون کروسکال والیس نشان داد وقتی اطلاعات بینایی حذف و سر در وضعیت هایپراکستنشن است، میزان جابه­جایی مرکز ثقل در جهت داخلی-خارجی (006/0=PML) و به صورت کلی (041/0=PTotal) بین سه گروه نابینای ورزشکار، نابینای غیرورزشکار و بینای غیرورزشکار تفاوت معناداری دارد. بر اساس نتایج آزمون یومن­ویتنی، میزان جابه­جایی مرکز ثقل در جهت داخلی-خارجی و به صورت کلی در گروه نابینای ورزشکار به طور معناداری کمتر از دو گروه غیرورزشکار نابینا (011/0=PMLو 049/0=PTotal) و غیرورزشکار بینا (003/0=PMLو 025/0=PTotal) بود. نتیجه­ گیری در شرایطی که اطلاعات حس پیکری غالب است، کنترل پوسچر ورزشکاران گلبال بهتر از نابینایان غیرورزشکار و حتی افراد بینای غیرورزشکار بود، به نظر می­رسد فعالیت­های ورزشی و یا ماهیت رشته ورزشی گلبال در تقویت حس پیکری و بهبود کنترل پوسچر نقش موثری دارد.