شرح و تفسیر نامه 53 امام علی علیه‌السلام باتاکید بر دیدگاه هرمنوتیکی امیلیو بتی (بررسی موردی شرح و تفسیر قزوینی، فیض‌الاسلام و مکارم شیرازی)

Abstract

هرمنوتیک می‌کوشد با به قاعده درآوردن فهم، بر فاصله میان متن و مفسر آن غلبه کرده، در فهم متن به خواننده کمک ­کند. تفکر در مورد متون مقدس و نحوه فهم آن یکی از دغدغه­های مفسران و مترجمان این متون بوده است، زیرا فهم آن دارای خصوصیتی است که لزوم توجه به مراد گوینده (مؤلف) را ضروری می­نماید؛ ازین­رو از حساسیت بیشتری نسبت به سایر متون برخوردار است. قرن­هاست که روش هرمنوتیک در عرصه کشف راز متون مقدس جایگاه درخورتوجهی داشته است. هدف پژوهش حاضر این است که با رویکرد هرمنوتیکی و با شیوۀ تطبیقی و تحلیلی به بررسی سه شرح و تفسیر: قزوینی، فیض‌الاسلام و مکارم شیرازی و همکارانشان از نامه 53 نهج‌البلاغه بر مبنای چهار قانون هرمنوتیکی امیلیو بتی:استقلال هرمنوتیکی موضوع، تمامیت معنا، فعلیت فهم و مطابقت هرمنوتیکی معنا، بپردازد تا در نهایت میزان پایبندی شروح یادشده به چهار قانون هرمنوتیکی بتی را نشان دهد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که علی­رغم رعایت قوانین هرمنوتیکی بتی در سه شرح و تفسیر یادشده، هدف هر سه شارح تمرکز بر متن اصلی بوده است. این امر نشان می­دهد که رویکرد شارحان و مفسران در شرح و تفسیر نامۀ 53 امام علی– علیه‌السلام- مؤلف‌محور بوده نه مفسرمحور.