فلسفه سیاسى در اسلام

Abstract

پرسشها و برداشتهایى که ابن سینا، درباره سرشت قدرت سیاسى و در درون<br /> منظومه‏اى از اندیشه فلسفى مطرح کرد،اهمیت بسیارى دارد. نخست اینکه، بوعلى با<br /> توجه به ساخت قدرتِ دوره میانه از یک سوى، و سنت فلسفى افلاطون از سوى دیگر،<br /> طرحى فلسفى از مدینه، و رابطه انسان و قدرت سیاسى در آن بنا نمود، که بنیاد و سرشتى<br /> اقتدارگرا داشت. ثانیا، با پیوند بین نظام فلسفى پیش گفته با الهیات اسلامى، اندیشه دینى<br /> را بخصوص در قلمرو انسان و سیاست، در بن بست اقتدار گرایى حاکم بر منظومه فلسفى<br /> خود قرار داد. وى با بسط مفاهیم اساسى وحى اسلامى، نظیر توحید، عنایت الهى و<br /> نبوّت، بر شالوده مابعدالطبیعه، انسان‏شناسى و شهر افلاطونى، قرائتى از نصوص اسلامى<br /> را گسترش داد که در واقع، اقتدار گرایى مکنون در آن، بیش از آنکه برخاسته از نصوص<br /> دینى باشد، بازپرداختى ویژه از ساخت قدرت در دوره میانه بود. بدین سان، اندیشه<br /> سیاسى ابن‏سینا، مبیّن تفسیرى اقتدارگرا از نصوص دینى، بر شالوده فلسفه‏اى است که او<br /> خود، کاخ بلند و گزندناپذیر آن را بنیاد نهاد و در سایه شکوه و جاذبه متناسب با شرایط<br /> قدرت در آن زمان، دیگر تفسیرها را به حاشیه راند.