نقش خودانگاره و مکانیزم های دفاعی در پیش بینی علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی در جمعیت دانشجویی

Abstract

اختلالات اضطرابی در بین وضعیت‌های اورژانسی روان‌پزشکی از بالاترین میزان شیوع برخوردار بوده و بر عملکرد شغلی،‌ تحصیلی، ارتباطات خانوادگی و بین‌فردی تأثیر می‌گذارد.هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین خودانگاره و مکانیزم‌های دفاعی با اضطراب جدایی بزرگسالی بود. پژوهش حاضر با حجم نمونه 380 نفر از دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی و دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و با استفاده از مقیاس‌های اضطراب جدایی بزرگسالی، سبک‌های دفاعی و خودانگاره اجرا شدند. داده‌ها با آزمون‌های همبستگی پیرسون و رگرسیون گام‌به‌گام مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. نتایج یافته‌ها نشان داد که بین اضطراب جدایی بزرگسالی با خودانگاره منفی رابطه مثبت و با خودانگاره مثبت رابطه منفی معنادار وجود دارد و همچنین رابطه منفی با مکانیزم‌های دفاعی رشد‌یافته، رابطه مثبت با مکانیزم‌های دفاعی روان‌رنجور و رشدنایافته وجود داشت. نتایج تحلیل رگرسیون گام‌به‌گام نیز نشان داد که به ترتیب مکانیزم‌های دفاعی رشد‌نایافته، روان‌رنجور، رشد‌یافته و خودانگاره پیش‌بینی کنند‌ه‌های اضطراب جدایی بزرگسالی بودند. یافته‌های پژوهش حاضر بیانگر ارتباط بین مکانیزم‌های دفاعی روان‌رنجور و رشد‌نایافته و خودانگاره با اضطراب جدایی بزرگسالی بود؛ بنابراین نتایج این تحقیق، شواهد پژوهشی ارزشمندی برای آسیب‌شناسی دقیق‌تر این اختلال و شناسایی متغیرهای روان‌تحلیلی مرتبط با آن است.