اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر میزان تاب آوری روان شناختی و خودتعیینی دانش آموزان دختر افسرده

Abstract

هدف اصلی این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی کیفیت زندگی درمانی در تغییر سطح تاب­ آوری روان­شناختی و خودتعیینی دانش­ آموزان دختر افسرده شهر خرم­ آباد بود. این پژوهش به صـورت شـبه­ تجربـی بـود کـه در آن از طـرح پـیش­ آزمـون - پـس‌آزمـون بـا گـروه کنتـرل اسـتفاده شـد. نمونـه پـژوهش 40 آزمـودنی بـود کـه از میـان دانـش­ آمـوزان دختـر دبیرسـتانی دارای افسردگی شـهر خرم­ آباد انتخـاب و بـه صـورت تصـادفی در گـروه­هـای آزمـایش (کیفیت زندگی درمانی) و گواه گمارده شـدند. در مرحله مداخله گروه آزمایش در 8 جلسه تحت آموزش زندگی درمانی قرار گرفتند. برای جمع­ آوری داده­ ها از پرسشنامه تجدید نظر شده خودتعیینی و پرسش­نامه تاب­ آوری روانشناختی در مراحل پیش­ آزمون و پس­ آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد. داده­ های پژوهش با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکووا) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معناداری بین دو گروه نشان داد (01/0p<). یافته­ ها حاکی از آن بود که کیفیت زندگی درمانی در افزایش خودتعیینی و تاب‌آوری روانشناختی اثربخش است.