تحلیلی بر سلسله مراتب نواحی شهر دامغان با رویکرد عدالت اجتماعی

Abstract

<em>حرکت</em><em>و</em><em>رسیدن</em><em>به</em><em>پایداری</em><em>شهرها،</em><em>زمانی</em><em>محقق</em><em>خواهد شد</em><em>که تخصیص</em><em>و</em><em>توزیع</em><em>خدمات</em><em>و امکانات</em><em>میان واحدهای فضایی</em><em>و</em><em>اجتماعی شهرها،</em><em>مطابق</em><em>با</em><em>نیازهای</em><em>جمعیتی</em><em>و</em><em>بر مبنای عدالت اجتماعی</em><em>صورت گیرد. در این راستا پژوهش حاضر با روش توصیفی ـ تحلیلی بر آن است تا با ارزیابی توزیع امکانات و خدمات در نواحی شهری متناسب با جمعیت آن­ها، به اولویت­بندی نواحی بر اساس سطح برخورداری و نهایتاً ارائه­ی راهبردهایی</em><em>در</em><em>جهت نیل</em><em>به عدالت اجتماعی</em><em>و</em><em>توسعه­ی</em><em>پایدار</em><em>شهری بینجامد. در این پژوهش نواحی نه گانه­ی شهر دامغان بعنوان نمونه مطالعاتی مورد بررسی قرار می­گیرد. اطلاعات گردآوری شده به روش به کمک تکنیک </em><em>SAW</em><em>و </em><em>بر مبنای یازده شاخص خدمات عمومی، مورد تحلیل قرار گرفته­اند. نتایج</em><em>نشان</em><em>می­دهد</em><em>که</em><em>میزان</em><em>برخورداری از امکانات</em><em>و خدمات شهری</em><em>در میان نواحی</em><em>شهر دامغان</em><em>نامتعادل</em><em>بوده و</em><em>بین برخوردارترین و محروم­ترین نواحی شهر تفاوت قابل توجهی وجود دارد که به منظور بهبود وضعیت فعلی در جهت نیل به عدالت اجتماعی و توسعه­ی پایدار شهری، نیازمند سیاست­گذاری</em><em>و</em><em>برنامه­ریزی مطلوب در این زمینه می­باشد.</em>