رویکردی نقادانه به جانشین مصادر منصوب در ترجمه‌های قرآنی

Abstract

مفعول مطلق از جمله حالت­های نحوی است که در زبان عربی و فارسی دارای تفاوت ساختاری است؛ این حالت نحوی در زبان فارسی قدیم دارای مشابه ساختاری بوده است اما در زبان معاصر فارسی بکار بردن این ساختار مشابه مرسوم نیست؛ بنابراین مترجمان لازم است معادل ساختاری آن را در ترجمه به کار ببرند. در پژوهش حاضر با نقد و بررسی مفعول مطلق نیابی در ترجمه آقایان <em>پورجوادی</em>، <em>رضایی</em> و <em>طاهری</em>، این نتیجه حاصل شده است که به علت همین تفاوت­های ساختاری مهم­ترین لغزشی که مترجمان قرآن کریم با آن مواجه بوده­اند عدم ترجمه این حالت نحوی است.