بررسی ساختار هجایی زبان فارسی و حذف انسدادی‌های تیغه‌ای در چارچوب نظریه‌ی CVX

Abstract

به طور سنتی، ساخت مجاز هجاهای زبان فارسی CV، CVC و CVCC در نظر گرفته شده است؛ در صورتی که بررسی‌های انجام‌شده از برخی فرایندهای واجی نشان می‌دهد که طول ساختار هجایی زبان فارسی را می‌توان به صورت دیگری در نظر گرفت. در این مقاله ابتدا به بررسی ساخت هجایی زبان فارسی در چارچوب نظریه‌ی CVX پرداخته شده و نشان داده شده است که در این چارچوب بیشینه‌ی طول هجای زبان فارسی از CVC فراتر نیست. سپس فرایند واجی حذف در زبان فارسی به عنوان شاهدی بر تأیید این مطلب، مورد بررسی قرار گرفته است. در این مقاله نشان داده شده است که رفتار متفاوت واج /t/ در این فرایند واجی، به دلیل نقش صرفی متفاوت این واج نسبت به واج‌های دیگر زبان فارسی است. از این منظر، بازنمایی زیرساختی پسوند گذشته‌ساز در افعال زبان فارسی همخوان t– می‌باشد.