تحول معنایی مفهوم فردگرایی در اندیشه گئورگ زیمل؛ سه فرم فردگرایی: تک افتادگی، بی همتایی و مدرن

Abstract

توسعه و تکوین فرایند های تفکیک اجتماعی و فردی در جوامع مدرن، به طور فزاینده ای به گسترش حلقه های اجتماعی ای می انجامد که فرد در آنها امکان تحرک و تحول می یابد. چنین شرایطی در قیاس با روابط اجتماعی محدود در جوامع بدوی و پیشامدرن منجر به گسترش حیطه ی زندگی و رشد شخصیت فرد می شود. در چنین وضعیتی، فرد به عنوان عضوی از گروه های متفاوت با نقش های متفاوت، آزادی و امکان انتخاب های بیشتری به دست می آورد. زیمل با ارائه ی این پیش شرط ها و با بررسی تغییر و تحولات تاریخی و اجتماعی عصر رنسانس و پس از آن، و نیز با تعریف فردیت به معنای وضعیتی از رهایی درونی و بیرونی فرد از فرم های عمومی، سه نوع فردگرایی: تک افتادگی، بی همتایی و مدرن را تشخیص می دهد که تمایل به هر کدام در ارتباط با شرایط تاریخی- اجتماعی در قرن های 18، 19 و 20 شدت یا ضعف داشته است. مقاله حاضر بر آن است تا به بررسی معانی فردیت و فردگرایی و تحول معنایی و مفهومی آن در طی قرن های مختلف از دیدگاه گئورگ زیمل بپردازد و رابطه فردیت با ساختار اجتماعی را از منظر وی مورد کند و کاو قرار دهد.