خداباوری فطری و روش‌های اثبات آن در قرآن کریم با رویکرد پاسخ به شبهات آتئیست‌ها در فضای مجازی

Abstract

از مباحث مهم در حوزۀ دین‌پژوهی و علم کلام، مسئلۀ فطرت است. این موضوع از زوایای متفاوتی مورد توجه اندیشمندان دین قرار گرفته است؛ از جمله فطرت و دین، فطرت و گرایش به خدا، و همچنین پاسخ به این سؤال که آیا گرایش به خدا در ضمیر انسان نهاده شده است یا خیر؟ در نحوۀ نگرش به هستی، دو دیدگاه مهم وجود دارد: یکی با نگرش مادی، آفرینش را از ماده و به‌طور کاملاً تصادفی عنوان می‌کند که بر اساس آن نیازی به آفریننده نیست. آتئیست‌ها طرفدار این دیدگاه هستند. دیدگاه دوم آفرینش را مجموعه‌ای از پدیده‌ها می‌بیند که نیازمند آفریننده است. خداباوران طرفدار این دیدگاه هستند. بر پایۀ نگرش آن‌ها، گرایش به خدا مقوله‌ای صرفاً اکتسابی نیست؛ بلکه با سرشت آدمی هماهنگ بوده و بر پایۀ برهان و استدلال عقلی استوار است. آن‌ها برای اثبات جهان‌بینی خود استدلال‌هایی آورده‌اند که به دو دستۀ کلی قابل تقسیم است: برخی مبتنی بر برهان عقلی و برخی ریشه در فطرت انسان دارد. نوشتار حاضر که به روش کتابخانه‌ای و شیوۀ توصیفی-تحلیلی سامان یافته است، تلاش می‌کند با مقولۀ خداباوری فطری یا گرایش فطری به خدا و روش‌های اثبات آن از منظر قرآن کریم، مثل روش استدلال شهودی، روش تذکر، روش مقایسه، و روش تفکر، به شبهاتی چند از آتئیست‌ها مانند «همه کودکان آتئیست هستند و خداناباور به دنیا می‌آیند» و «با رشد علم و تکنولوژی شاید در آینده دینداری و اعتقاد، نوعی اختلال روانی قلمداد شود» در فضای مجازی پاسخ دهد.