پیامد ذهن‌شناسی کانت با تکیه بر نظریه مطابقت

Abstract

در عصر جدید پرداختن به مسائل معرفت‌شناسی در کانون توجه قرارداشت. برای کانت نیز معرفت‌شناسی دغدغه اصلی بود اما تمایز کانت در پرداختن به مسائل معرفت‌شناختی نسبت به گذشتگان در این نکته قرار‌‌‌دارد که او قبل از ارائه نظریه معرفتی خود، شناخت ذهن و ساختار عملکرد آن را در الویت قرار می‌دهد. آنچه کانت را درباره ذهن و شناخت آن متمایز می‌سازد نظریه‌ای است که از آن به عنوان انقلاب کپرنیکی یاد می‌شود. بر اساس این نظریه جای ذهن و عین عوض می‌شود و ذهن به عنوان عامل معرفت، بر روی عین تاثیر می‌گذارد. مساله محوری پژوهش حاضر، پرداختن به این چالش است که آیا کانت بواسطه انقلاب کپرنیکی خود در ذهن‌شناسی در چهارچوب فضای معرفتی عصر مدرن که به دنبال نشان‌دادن ساز و کار امکان معرفت با تکیه بر «باور صادق موجه» بودند چه خدمتی به این دغدغه محوری عصر جدید نموده‌‌است. در این پژوهش هدف، بررسی مساله یاد شده با روش توصیفی – تحلیلی است. نویسنده با رویکرد انتقادی و با محور قرار‌دادن آثار کانت به این نتیجه رسیده‌است که ذهن‌شناسی کانت به دغدغه معرفتی عصر جدید و امکان معرفت بر اساس نظریه مطابقت که از عصر افلاطون تا قرن بیستم در معرفت‌‌شناسی رایج بوده است خدمتی نکرده‌است و بلکه دچار نوعی ناسازگاری درونی می‌گردد و از جهتی منجر به دست کشیدن از میل ذاتی انسان در شوق به دانستن و نادیده انگاشتن آن می‌گردد.