تغییرات بیان پروتئین آسپروسین در بافت‌های کبد، پانکراس، قلب و عضلۀ نعلی رت‌های نر مبتلا به دیابت، پس از هشت هفته تمرین استقامتی و مکمل‌یاری گزنه

Abstract

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی تغییرات بیان پروتئین آسپروزین در بافت‌های کبد، پانکراس، قلب و عضلۀ نعلی رت‌های نر مبتلا به دیابت پس از هشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل گزنه بود. روش پژوهش: 48 سر رت نر نژاد ویستار به‌صورت تصادفی به شش گروه هشت‌تایی، کنترل (C)، تمرین (E)، دیابت (D) و تمرین+دیابت (ED)، گزنه+دیابت (UD)، تمرین+گزنه+دیابت (EUD)، تقسیم شدند. پس از دیابتی کردن رت‌ها با تزریق استروپتوزوسین، پروتکل تمرین هوازی تداومی با شدت متوسط تا شدید، به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته اجرا شد. میزان مصرف عصارۀ گزنه نیز پنج روز در هفته، به مدت هشت هفته و 150 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به‌صورت گاواژ داخل معده بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین، نمونه‌برداری انجام گرفت. برای سنجش بیان پروتئین آسپروزین از روش الایزا و برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آنالیز کوواریانس استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که در همۀ بافت‌ها، آسپروسین در گروه دیابت نسبت به گروه کنترل به‌طور معناداری افزایش یافت (05/0>P). گروه EUD بیشترین کاهش را نسبت به گروه دیابت در همۀ بافت‌ها در مقایسه با گروه‌های ED و UD داشت (05/0>P)، به‌طوری‌که در بافت پانکراس این میزان به سطح گروه کنترل سالم نیز رسید، اما تغییرات در بافت قلب معنادار نبود. در همۀ بافت‌ها کاهش اسپروسین نسبت به گروه دیابت در گروه UD بیشتر از گروه ED بود، اما تفاوت بین این دو گروه معنادار نبود. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها، بیان پروتئین اسپروسین در بافت‌های کبد، پانکراس، قلب و عضلۀ نعلی در اثر دیابت افزایش می‌یابد و استفاده از ترکیب تمرین هوازی و عصارۀ گزنه می‌تواند آن را کاهش دهد. اثر هم‌افزایی ترکیب تمرین هوازی و گزنه بسیار بهتر از هر کدام به‌تنهایی بود.