نقش واسطه‌ای انگیزش پیشرفت در رابطة خوش‌بینی و تاب‌آوری با خودکارآمدی در مبتلایان به معلولیت‌های جسمی-حرکتی

Abstract

معلولیت یک پدیده جهانی است که در همه اعصار و در تمام جوامع، بوده و هست. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه‌ای انگیزش پیشرفت در رابطه خوش‌بینی و تاب‌آوری با خودکارآمدی در مبتلایان به معلولیت جسمی-حرکتی شهر مشهد بوده است. جامعة آماری این پژوهش تمامی مبتلایان به معلولیت جسمی-حرکتی شهر مشهد بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده 218 نفر از آنان به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از مقیاس انگیزش پیشرفت هلم‌ریچ و اسپنس (1977)، مقیاس خودکارآمدی شوارتز (1999)، مقیاس خوش‌بینی شی‌یر و کارور (1985) و مقیاس تاب‌آوری کانر و دیویدسون (2003) استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها از روش‌های همبستگی پیرسون و مدل‌یابی معادلات ساختاری (تحلیل مسیر) استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تاب‌آوری و خوش‌بینی رابطة مستقیمی با خودکارآمدی و انگیزش پیشرفت داشتند و نقش میانجی انگیزش پیشرفت در ارتباط بین تاب‌آوری با خودکارآمدی و خوش‌بینی با خودکارآمدی تأیید شد. همچنین خوش‌بینی و تاب‌آوری بر انگیزش پیشرفت و خودکارآمدی تأثیر مثبت و معناداری داشتند.