کارایی روش‌های کنترل انگل سس(Cuscuta campestris) در گوجه فرنگی (Solanum Lycopersicum)

Abstract

به منظور بررسی روش های کنترل علف هرز انگلی سس (<em>Cuscuta campestris</em>) در گوجه فرنگی، آزمایشی در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با 11 تیمار و چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز (داخل جعبه یا باکس) در سال 1395 به اجرا گذاشته شد. تیمار­های کنترل سس شامل کاربرد علفکش گلایفوسیت با دز 100 گرم ماده موثره در هکتار در (مرحله آلودگی 4-3 و 6-5 برگی، کاربرد علف­کش گلایفوسیت با دز 150 گرم ماده موثره در هکتار (مرحله آلودگی 4-3 و 6-5 برگی)، کاربرد عصاره آبی مرغ (<em>Cynodon dactylon </em>L.) با نسبت یک به 10 (مرحله آلودگی 4-3 و 6-5 برگی)، کاربرد سرکه خانگی با نسبت یک به 10 (1% اسید استیک) (مرحله آلودگی 4-3 و 6-5 برگی)، کاربرد هورمون اکسین با دز 1/0 درصد (مرحله آلودگی 4-3 و 6-5 برگی) و تیمار شاهد بدون سس بودند. نتایج نشان داد که بیوماس سس، تعداد و وزن بذر سس در باکس و عملکرد میوه گوجه فرنگی در بوته تحت تاثیر تیمار­های مدیریت سس قرار گرفتند. تیمار کاربرد عصاره مرغ )مرحله آلودگی 4-3 برگی( بیشترین بیوماس سس (3/29 گرم در باکس) و تیمارهای کاربرد گلایفوسیت با دز 150 و 100 گرم در هکتار کمترین بیوماس سس (به ترتیب 9/7 و 1/10 گرم در باکس) را داشتند. بیشترین تعداد بذر سس در تیمارهای کاربرد سرکه، عصاره مرغ و اکسین مشاهده شد و تیمارهای کاربرد گلایفوسیت تعداد بذر سس در باکس کمتری داشتند. بیشترین عملکرد میوه گوجه فرنگی (8/110 گرم در بوته) در تیمار کاربرد اکسین (مرحله آلودگی6-5 برگی) حاصل شد که با تیمار کاربرد سرکه و گلایفوسیت با دز 100 گرم ماده موثره در هکتار در همین مرحله تفاوت معنی داری نداشت. به طور کلی می توان کاربرد اکسین و سرکه را به عنوان جایگزین گلایفوسیت در مدیریت سس در تولید ارگانیک گوجه فرنگی به کشاورزان توصیه نمود.