مدیریت آبیاری در زراعت سیب زمینی

Abstract

افت سطح ایستابی در دشت‌های عمده سیب زمینی کاری استان همدان در چند دهه گذشته سبب کاهش آبدهی چاه‌های کشاورزی و در نتیجه کم ‌آبیاری ناخواسته در زراعت سیب زمینی شده است. مدیریت صحیح آبیاری با کاهش اثرات کم آبیاری و نیز جلوگیری از بیش آبیاری در شرایط موجود نه تنها بر بهبود عملکرد کمی و کیفی در زراعت سیب زمینی بلکه به حفظ منابع آبی کمک می‌کند. دامنه بهینه رطوبت خاک در زمان کشت حدود 70 تا 80 درصد آب قابل دسترس خاک (کمی کمتر از ظرفیت مزرعه) است. در این مرحله خیسی زیادی خاک سبب آهسته شدن گرم شدن خاک و تاخیر در جوانه‌زدن و سبز شدن بذر، افزایش پوسیدگی غده‌های بذر و پیری فیزیولوژیک بذر کاشته شده می‌‌شود. در زمان داشت میانگین آب قابل دسترس خاک در ناحیه ریشه می‌بایست بین 65 تا 85 درصد نگهداری ‌شود. سیب زمینی در آغاز غده‌زایی و رشد اولیه غده به تنش آبی حساس است. آب زیادی در آخر فصل رشد سبب توسعه و خسارت بیماری‌های باکتریایی می‌شود. برای تشکیل پوست غده‌ها و ضخیم شدن آنها، در زمان خشکیدن شاخ و برگ‌ها، آب قابل دسترس خاک باید به حدود 60 تا 65 درصد برسد. پیش از برداشت، آبیاری باید شرایط را برای بهینه شدن شرایط خاک و میزان آبداری غده‌ها در هنگام برداشت مهیا کند. در این مرحله نیز باید از خیس شدن خاک به دلیل افزایش پتانسیل لهیدگی، پارگی و بریدگی، جراحت و خراش و نیز مشکل سختی جدا شدن خاک از غده‌ها و مسائل پوسیدگی انباری جلوگیری کرد.