نقش واقعیت مجازی در ایجاد حس حضور، تمایلات رفتاری و بازاریابی مقاصد گردشگری

Abstract

فنّاوری‌ پیشرفته‌ی واقعیت مجازی، با فراهم نمودن فرصت پیش‌تجربه مقصد، صنعت گردشگری را دستخوش تغییرات کرده است. بنابراین، این صنعت، با چالش درک هر چه بیشتر تکنولوژی واقعیت مجازی به‌منظور جذب و نگهداری گردشگران بالقوه روبرو شده است. در این پژوهش نقش نمایشگر واقعیت مجازی در شکل-گیری حس حضور فضایی و تمایلات رفتاری پس از تجربه محیط مجازی مدنظر قرار گرفته است. 302 نفر از گردشگران خروجی بالقوه در قالب دو گروه مجزا و به روش گلوله‌برفی انتخاب شده اند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسشنامه است که پس از تأیید روایی و پایایی، توزیع گردید. داده‌ها توسط آزمون ANOVA دو سویه و آزمون همبستگی پیرسون تحلیل شدند. نتایج نشان دادند که نمایشگر واقعیت مجازی بر هر دو بعدِ حس خودیابی و عملکرد ممکن از حس حضور فضایی تأثیر مثبت دارد. نمایشگر واقعیت مجازی به‌صورت مستقیم بر تمایلات رفتاری تأثیر نداشته و از طریق حس خودیابی بر تمایلات رفتاری پس از تجربه محیط مجازی اثر می‌گذارد. قدرت تجسّم فردی بر حس حضور فضایی تاثیر معناداری دارد و بنابراین، هر چه کاربر محیط مجازی از قدرت تجسّم بالاتری برخوردار باشد، بهتر می‌تواند خود را در محیط مجازی حس کند. همچنین، میان دو متغیر حس حضور فضایی و تمایلات رفتاری همبستگی مثبت وجود دارد.