خط مشی گذاری نهادی سرمایه گذاری خارجی در چارچوب معاهدات سرمایه گذاری چندجانبه و منطقه ایی

Abstract

مطالعه حاضر با استفاده از داده های 22 کشور در دوره زمانی 1390 تا 1400، رویکرد معاهدات سرمایه گذاری چندجانبه و منطقه ایی و تأثیر آن بر سرمایه گذاری خارجی، را از طریق یک مدل جاذبه، مورد بررسی قرار داد. همچنین تعامل بین معاهدات سرمایه گذاری چندجانبه و نهادهای کشور میزبان و اینکه چگونه این رابطه بین شرکای توسعه یافته- در حال توسعه و شرکای درحال توسعه - درحال توسعه متفاوت است، را ارزیابی می کند. نتایج نشان داد: 1) تاثیر متغیرهای کنترلی بازار بزرگ و زبان مشترک در همه مدل‌ها، مثبت و معنادار، اما تاثیر متغیر فاصله، منفی و معنی‌دار است. متغیرهای جمعیت کشور میزبان و همسایگی به جزء، جفت کشورهای در حال توسعه، تعیین کننده معنی داری برای جریان سرمایه گذاری مستقیم خارجی نیستند. معاهدات سرمایه گذاری دو جانبه در همه مدل‌ها مثبت و معنی‌دار است، ولی بین کشورهای در حال توسعه تأثیر بیشتری بر سرمایه گذاری مستقیم خارجی دارد. 2) با اضافه شدن متغیرهای کیفیت نهادی، رابطه استعماری و متغیر ساختگی توافق تجارت آزاد، به مدل، با انعقاد معاهده سرمایه گذاری چندجانبه، کشور میزبان به سرمایه گذاران خارجی یک چارچوب نهادی خارجی ارائه می دهد که به طور قابل اعتمادی آنها را متعهد می کند که از سرمایه گذاری خود، بهتر از توان نهادهای داخلی محافظت کنند. در این صورت آنها جایگزین هستند و انتظار یک رابطه منفی وجود دارد.