جایگاه سیاست‌های عدم تمرکز در توسعه اقتصادی اقوام در ایران با نگاهی به اسناد بین‌المللی

Abstract

زمینه و هدف: تمرکزگرایی و عدم تمرکز دو رویکرد عمده در مدیریت تنوعات قومی در نزد اسناد بین ­المللی و قوانین داخلی کشورهاست. پژوهش حاضر درصدد است تا جایگاه سیاست­ های عدم تمرکز در توسعه اقتصادی اقوام در ایران را با توجه به اسناد بین­ المللی بررسی کند. مواد و روش­ ها: روش مقاله حاضر توصیفی-تحلیلی است که با ابزار کتاب­خانه ­ای و مراجعه به اسناد، کتاب­ ها و مقاله­ ها مرتبط انجام شده است. ملاحظات اخلاقی: در نگارش مقاله حاضر، اصول اخلاقی در ارجاع ­دهی و بهره ­گیری از منابع مد نظر قرار گرفته است. یافته­ ها: راه­کار مؤثر برای بهره ­مندی از رویکرد عدم تمرکز برای توسعه اقتصادی مناطق قوم­ نشین، تغییر در ساختار اداری کشور، مشارکت دادن اقوام در اداره امور اقتصادی، ایجاد علاقه ­مندی قومی و اجرا کردن اصول 100 تا 107 قانون اساسی و سند چشم ­انداز در ارتباط با عدم تمرکز، منتفع ساختن مناطق قوم ­نشین از ظرفیت­ ها و منابع اقتصادی موجود در آن مناطق و سپردن امور به دست مدیران بومی است. نتیجه­ گیری: توسعه اقتصادی، امری چندوجهی است و اگر بتوان مناطق قوم­نشین و مرزی کشور را به­ شکل مؤثری با استناد به اسناد بین­ المللی و اسناد بالادستی از جمله عدم تمرکز و اعطای اختیارات و یا مشارکت در امور اداری و اقتصادی و سیاست­گذاری دخیل کرد، توسعه اقتصادی با ابتنا بر راه­کارهای سیاسی و اداری میسر خواهد شد.