بهینه‌سازی طراحی سیستم‌های پیچیدة مهندسی برای عملیات در شرایط عدم قطعیت - به‌کارگیری مدل در طراحی یک سامانة سنجش از دور راداری

Abstract

همراه با توسعة فناوری، سیستم‌های پیچیدة مهندسی به‌مرور جایگزین سیستم‌های سنتی شده‌اند. از ویژگی‌های اصلی این سیستم‌ها می‌توان به انجام عملیات در شرایط محیطی متنوع و ناشناخته اشاره کرد. مخاطرات موجود در محیط‌های ناشناخته ارزش فراهم‌شده توسط سیستم‌های پیچیدة مهندسی برای ذینفعان را به‌طور قابل توجهی تحت تأثیر قرار می‌دهد، لذا توانمند‌سازی آنها برای عملیات در شرایط عدم قطعیت امری اجتناب‌ناپذیر است. در این مقاله اصول و قوانینی برای طراحی سیستم‌های پیچیدة مهندسی ارائه شده ‌است که با به‌کارگیری آنها می‌توان به توسعة سیستم‌هایی زیست‌پذیر در رویارویی با مخاطرات در شرایط ناشناخته پرداخت. همچنین به‌منظور اندازه‌گیری میزان زیست‌پذیری سیستم‌های پیچیدة مهندسی یک مدل هفت‌مرحله‌ای ارائه شده ‌است که از ویژگی‌های کلیدی و متمایزکنندة آن می‌توان به توصیف عدم قطعیت در محیط عملیاتی، تحلیل چگونگی تأثیر عدم قطعیت بر مشخصات کارکردی و فیزیکی محصول و نهایتاً مشخص‌نمودن قسمت‌هایی از ساختار سیستم که در شرایط عدم قطعیت بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند اشاره نمود. کاربردی بودن مفاهیم و مدل ارائه‌شده با استفاده از یک مثال موردی در خصوص یک سامانة سنجش از دور راداری نشان داده و نتایج آن تحلیل شده است.