زوال بعد معنایی خیابان در ایران )از دوران باستان تا امروز(

Abstract

خیابان پر ز خوبان باد دایم که فرع این جمال آمد کمالش۱<br /> بیان مسئله : تقدم اندیشه بر زبان یا زبان بر اندیشه همواره از مباحث پر چالش میان اندیشمندان بوده؛ اما تأثیر حتمی این دو بر یکدیگر مورد توافق همگان است. به عبارتی تمدن‌های پرمایه، واژه تولید می‌کنند و از طرف دیگر این واژه‌ها هستند که فرهنگ‌سازی می‌کنند. بر همین اساس شناخت عمیق از واژه‌های مورد استفاده در زمینه‌های مختلف علمی از جمله مطالعات شهری منجر به ارتقای نقش آن‌ها در تولید فضا می‌شود. شهر به مثابه یکی از مهمترین مظاهر تمدن بشر، از عناصر اولیه‌ای بهره می‌برد که « خیابان » در زمره مهمترین‌ها آن‌هاست. در شهرهای ایران « خیابان » با مفهوم امروز، نسبتا نوظهور است که علیرغم سابقه باستانی واژه، کاربرد نوین آن به دوره معاصر۲ باز می‌گردد. این پژوهش با مبنا قرار دادن پرسش هستی شناسانه از خیابان درصدد است با بررسی تحلیلی اسناد تاریخی، تحولات مفهومی ـ شکلی خیابان را در تاریخ شهرهای ایران تفسیر و طبقه‌بندی نماید. <br /> هدف : هدف اصلی مقاله تبیین و طبقه‌بندی تحولات خیابان است. <br /> روش تحقیق : پژوهش حاضر تحقیقی تاریخی ـ تحلیلی است که اشتراکات و تمایزات کاربرد خیابان در تاریخ ایران بعد از اسلام را طبقه‌بندی می‌کند.<br /> نتیجه گیری : خیابان در تاریخ ایران، نقشی مفهومی در پدید آمدن شهر بر عهده داشته، اما در دوره معاصر، با کمرنگ شدن بعد معنایی آن، صرفا به شکل تنزل یافته است.