تحلیلی بر چگونگی نقد و ارزیابی آثار معماری آوانگارد (نسبیت در نقد)

Abstract

عصر پسامدرن، جنبه‌های زیادی از زندگی بشر را متکثر ساخته؛ و نگاه مطلق‌ گرا و جزم‌اندیش بشر در دوران مدرن، جای خود را به نگاه متکثر و آزاد اندیش امروز داده است. حوزه نقد نیز در دوره جدید، - برخلاف دوره مدرن، که حتی در معیارهای نقد خود هم داعیه جهانی‌بودن داشت- از این روح پلورالیستی دوران جدا نمانده و امروز، جلوه‌های متکثری از نقد یک اثر معماری را شاهد هستیم. محقق در این تحقیق به دنبال استدلال نقد معماری به مثابه امری نسبی – نه مطلق- است، هرچند که فقط از نقطه‌ نظر آثار معماری آوانگارد به این موضوع می نگرد. آثار معماری آوانگارد، که خود محصولی از تحولات زمینه ها و نیازها، و مقتضیات زمانی- مکانی هر عصر هستند نقطه عطفی در تحولات تاریخ معماری و انتقال سبک محسوب می‌شوند. بنابراین، چگونگیِ نقد و ارزیابی این آثار، نسبت به آثار معماری‌ای که دنبال کننده قراردادهای رایج هستند موضوع مهم و پر چالش‌تری تلقی می‌شود. این مقاله درصدد است تا با تحلیل و بررسی چگونگیِ نقد و ارزیابی آثار معماری آوانگارد در طی زمان، ویژگی «نسبیت» و «مقیّد به زمان» در ارزیابی این آثار را، توصیف و تحلیل کند. روش تحقیق در این مقاله، توصیفی- تحلیلی و با راهبرد استدلال منطقی است و با شیوه کتابخانه ای به گردآوری داده می پردازد. بعد از اثبات فرضیه، با ارائه برخی شواهد تاریخی، درستی فرضیه تأیید می‌شود و در نهایت نتیجه گیری می شود که اگر هدف از نقد معماری، ایجاد تغییر، و فراهم آوردن زمینه های یک حرکت رو به جلو در تاریخ معماری باشد، معیارهای از پیش تعیین شده، انتخاب مناسبی برای ارزیابی یک اثر آوانگارد نیستند و باید به دنبال ایجاد معیارهای جدیدی با توجه به آن اثر بود.