بررسی شرایط شکلی ازدواج بین المللی در حقوق ایران، پاکستان و انگلستان

Abstract

امروزه تعداد ازدواج‌های دارای عنصر خارجی در جهان به ‌سرعت در حال افزایش است. صحت ازدواج خواه در داخل یک کشور واقع شود و خواه در خارج از کشور و یا بین افراد دارای تابعیت‌های متفاوت، تشریفاتی دارد که رعایت آن ها جهت تحقق و دارای اثر بودن عمل حقوقی ازدواج الزامی به‌شمار می‌آیند. معتبر و قانونی بودن ازدواج دارای وصف بین‌المللی در بیشتر حقوق‌ها مشروط به رعایت برخی از شرایط اساسی و رسمی توسط طرفین ازدواج می‌باشد. با این ‌حال، دامنه و مبنای شرایط اساسی در حقوق کشورها به میزان قابل ‌توجهی متفاوت است. چندگانگی شرایط اساسی ازدواج ممکن است منجر به اتخاذ روش‌های مختلفی برای معتبر بودن شکل و ماهیت ازدواج بین‌المللی ‌شود. طبق قواعد حقوق بین‌الملل خصوصی، به نظر می رسد که در اکثر حقوق‌های ملّی، قانون کشور محل وقوع عقد به عنوان قانون حاکم بر شرایط شکلی ازدواج پذیرفته شده است. اگر چه استثنایی بر این قاعده وارد نشده است، اما با توجه به دیدگاه متفاوت حقوقی، تعدادی از کشورها در مواردی قائل‌اند که طرفین عقد می‌توانند شرایط شکلی ازدواج دارای وصف بین‌المللی را طبق قانون متبوع خود اجرا نمایند، مانند ازدواج نزد مأموران کنسولی. فارغ از این اختلاف‌ها، آنچه مسلم است اینکه عدم رعایت این شرایط موجب خواهد شد تا ازدواج در کشور محل وقوع قابل ثبت نباشد که پیامدهای خاص خورد را به همراه دارد.