تحلیل جامعه شناختی جرایم در سکونتگاههای غیر رسمی شهر اصفهان ( منطقه 14)

Abstract

اسکان غیر رسمی که به طور عمده با تصرف و ساخت غیر رسمی زمین و مسکن، رشد سریع کالبدی و جمعیتی، اشتغال غالب غیر رسمی، پایین بودن سرانه های خدماتی، ناپایداری درآمد، در نهایت بستر کالبدی مناسب برای رشد آسیبهای اجتماعی و شکل گیری خرده فرهنگهای کجرو و ایجاد مأمن و پناهگاه مناسب برای مجرمان و بزهکاران اجتماعی مشخص و شناخته می شود؛ در کلان شهرهای ایران آسیبی جدی محسوب می شود. تحقیق حاضر در تلاش است با بهره گیری از یک تحقیق کیفی با نظریه زمینه ای به تبیین و شناسایی جرایم موجود در منطقه بپردازد. داده های پژوهش به روش مصاحبه نیمه ساختار یافته جمع آوری شده است و با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند 35 نفر از ساکنین زن و مرد 18 تا 81 سال را درسال1394 مورد مصاحبه عمیق قرار گرفته اند. ماحصل مرحلۀ کدگذاری باز 14 مقوله بوده ، که از آن 3 مقوله عمده 8 مقوله فرعی و1 مقوله هسته ای مربوط به جرایم در سکونتگاههای غیررسمی استخراج گردیده. یافته‌های تحقیق، نشان از آن است که در سکونت گاههای غیر رسمی نوع کاربری محل و بی سازمانی اجتماعی مهمترین عامل برا ی بی اهمیت شدن جرم در منطقه می باشد.