نسبت فقه و اخلاق در آموزه‌های امام رضا(ع)

Abstract

<em>نسبت فقه و اخلاق، نه‌تنها از دیرباز محل تأمل عالمان دینی بوده و ذهن آنان را مشغول</em><em>ساخته است، بلکه در شرایط امروز، به‌دلیل تحولات اجتماعی و فرهنگی گسترده در زندگی</em><em> بشر و تغییرات رخ‌داده در سبک زندگی، نیاز حس‌شده به توسعة فقه و نیاز به پاسداشت از جایگاه اخلاق در حیات اجتماعی، بازنگری در این مسئله ضرورتی افزون یافته است. در </em><em>میان ائمه اطهار^(ع) چنین می نماید که امام رضا^(ع) ـ به‌سبب شرایط اجتماعی و فرهنگی موجود</em><em> در عصر آن حضرت ـ توجهی خاص به فقه و اخلاق مبذول داشته و در سطح گسترده‌ای به جوانب مختلف این مسئله پرداخته شده است. در این راستا می‌توان دریافت که نگرش </em><em>طیفی به الزام‌های دینی، توجه به علل‌الشرایع و خاستگاه‌های اخلاقی و انسانی احکام و تکیه</em><em> بر تأدیب در رفتار دینی و برخی دیگر از شیوه‌های مواجهة خاص با مسائل شریعت که در </em><em>احادیث آن حضرت دیده می‌شود، مبنای استواری برای پیوستگی فقه و اخلاق در آموزه‌های</em><em>امام رضا^(ع)را فراهم آورده است که درک دقایق آن، می‌تواند الگویی کارآمد برای بازنگری‌های</em><em> ما در مسائل خود، در عصر حاضر باشد.</em>