سنجش میزان موفقیت سیاست های عدالت گرا با تعیین سطح توسعه مناطق شهری بر اساس شاخص های توسعه ی پایدار(نمونه موردی شهر مشهد)

Abstract

دستیابی به توسعه پایدار شهری به خصوص جهت گیری به سوی عدالت اجتماعی، در چند دهه اخیر از مهمترین دغدغه های مدیران شهری بوده است. در اغلب شهرها این ادعا مطرح می باشد که این رویکرد در عمل مورد توجه قرار گرفته و نتایج مطلوبی هم به دست آمده است. به این منظور، بررسی حاضر در نظر دارد این فرضیه را در شهر مشهد مورد آزمون قرار دهد. بر این اساس، شرایط و میزان دستیابی به معیارهای توسعه پایدار در مناطق سیزده گانه این شهر مورد تحقیق قرار گرفته است. روش تحقیق توصیفی و تحلیلی و برای تجزیه و تحلیل و ارائه یافته ها از توابع موجود در نرم افزارهای GIS و تکنیک TOPSIS استفاده شده است. از میان 40 معیار در قالب 5 شاخص توسعه(محیط زیست، منابع و جمعیت، اقتصاد، آموزش و سلامت)، در این مرحله از پژوهش، عمدتاً از شاخص هایی بهره برداری شده است که قابلیت بیشتری از نظر کمی سازی داشته اند. یافته های به دست آمده نشانگر آن است که مناطق 1، 9، 10، 11 و 12 دارای بیشترین درجه توسعه یافتگی، مناطق 7، 8 و ثامن، دارای سطح نسبی توسعه و مناطق 2 تا 6 محروم از توسعه بوده اند. این یافته ها بیاانگر آن است که مناطق توسعه یافته با مناطق ثروتمند، مناطق با توسعه متوسط با بخشهای با درآمد نزدیک به متوسط و مناطق با توسعه بسیار پایین با مناطق حاشیه نشین و فقیر قبلی، انطباق دارند. بنابراین، تغییر رویکردها و شیوه‌های اجرایی در این شهر ضروری به نظر می رسد.