تحلیل تاریخچه برافرازش کوه‌های میشو با استفاده از دمازمان‌سنجی‎های دما‌پایین

Abstract

همتافت میشو در شمال باختر ایران برجستگی توپوگرافی شاخصی است که توسط گسل‌های شناخته شده‌ای همچون گسل شمال میشو و گسل جنوب میشو دربر گرفته شده و پی سنگ پرکامبرین دارای رخنمون وسیعی در این منطقه است. داده‌های ساختاری نشانگر این است که برافرازش کوه‌های میشو در ارتباط باگسل‌های پیرامون این گوه ساختاری است و گسل‌ شمال میشو (NMF) و گسل جنوب میشو (SMF) به همراه گسل تسوج (TF) نقش چشمگیری در شکل‌گیری سیمای کنونی منطقه دارند. تلفیق داده‌های ساختاری با داده‌های دمازمان‌سنجی مشخص کرده که آغاز زمان برافرازش در بخش‌های مختلف این گوه ساختاری متفاوت است. نتایج تجزیه 10 نمونه (Apatite Fission Track) AFT نشان می‌دهد که برش باختر میشو از اوائل پالئوسن 72.7±10.6 تا اواسط ائوسن 50.3±3.4 بیشترین نرخ برافرازش را داشته است ولی در مناطق مرکزی و خاوری، بیشترین نرخ برافرازش زمین‌ساختی از اواسط میوسن 22.5±1.6 است. این تأخیر در برافرازش در مناطق مختلف میشو سبب عدم تطابق توپوگرافی و همچنین برونزد غیر یکنواخت پی‌سنگ بلورین در منطقه شده است. بررسی مقاطع همگن شده توپوگرافی کمینه و بیشینه نیز نشان می‌دهد که نرخ برافرازش در باختر منطقه بیشتر است. این اختلاف زمانی در نرخ برافرازش را می‌توان در ارتباط با عملکرد گسل‌های منطقه و چرخش بلوک‌ها درون پهنه‌های گسلی تفسیر کرد.